That's the question. Elders op mijn website is meer te lezen over wat ik bedoel met 'het universeel bewustzijn'. Kortgezegd veronderstel ik dat alle organismen in het universum levend zijn doordat hun geëvolueerde structuur ontvankelijk is voor dit universele bewustzijn. Bij elk levend organisme is dit hetzelfde universele bewustzijn. Afhankelijk van de complexiteit van het organisme, zorgt het universele bewustzijn ervoor dat het leven zich op een andere manier uit. De evolutie staat daarbij ten dienste van dit bewustzijn, opdat het zijn potenties uiteindelijk ten volle kan manifesteren.
Het leven is daarbij volgens mij een leerschool. Door de ervaringen van alle individuen, denk ik dat het universele bewustzijn met steeds meer informatie gevoed wordt. De periode dat ik zonder werk zat, was verre van aangenaam. Maar wie beweert dat het leven altijd aangenaam moet zijn? De algemene opvatting is dat er ook altijd onaangename gebeurtenissen plaatsvinden in mensenlevens. Denk maar aan de uitdrukking ‘Ieder huisje heeft zijn kruisje’. Het is niet zo dat de meeste levens altijd maar gewoon voortkabbelen. Dat is wel onze utopie (onze verzonnen en gewenste werkelijkheid). Hoe dat zo gekomen is, is mij echter een volkomen raadsel. Zoals je leven loopt, loopt het en dat is de enige werkelijkheid waar je mee te maken hebt (een andere gang van zaken is niet aan de orde). Het is dus de kunst om onder de gegeven omstandigheden er het beste van te maken. Dat is levenskunst, absoluut geen sinecure.
In de Indiase reïncarnatieleer spreekt men over ‘karma’. Al je daden, inclusief de intenties en de gevolgen ervan, bepalen je karma. Als deze negatief zijn, bouw je karma op. De bedoeling van jouw leven(s) is om uiteindelijk karmavrij te worden, zodat je verlost wordt uit het rad van wedergeboorte. Vanuit dit geloof kunnen omstandigheden in dit leven dus ook gerelateerd zijn aan het karma dat je in dit leven (of in vorige levens) hebt opgebouwd.
Hoe kun je nu in zijn algemeenheid onder alle omstandigheden ‘het beste’ van je leven maken? Berusting en acceptatie zijn hierbij in ieder geval van wezenlijk belang. Verder moet je beseffen dat alles wat je meemaakt gewoon bij het leven hoort. Boeddha zei niet voor niets ‘het leven is lijden’. Deze uitspraak deed hij na het zien van ziektes en het verval van de mens ten gevolge van het ouder worden. Hij beschreef echter ook een pad (het achtvoudige pad) om dit lijden op te heffen en tot verlichting te komen. In feite is het (volgens hem) de manier om verlost te worden uit de kringloop van wedergeboorte.
Door ieder mens (of door ieder organisme) openbaart zich (volgens mij) het goddelijke (het overkoepelende universele bewustzijn). Die connectie kan je houvast zijn in moeilijke tijden. Vind jezelf nooit zielig, want dit is het leven. De pijn hoort erbij. Leef vandaag, want gisteren is geweest en morgen moet nog komen. Sterker nog: leven in het nu, dat is de kunst. Het nu is echter vluchtig, want zodra we het uitspreken, is het alweer voorbij. Alleen op een foto kunnen we zo’n moment vastleggen; het leven wordt daarbij als het ware gedifferentieerd naar de tijd. Het verstrijken van de tijd is te vergelijken met het front van een golf dat verder trekt en wij zijn de surfers op die golf (zie ook mijn blog Go with the Flow). Nonchalance kunnen we ons niet permitteren, anders flikkeren we er vanaf en moeten we een nieuwe poging doen om ons op een volgende golf weer mee te laten voeren. Elke golffront symboliseert de voortgang van de tijd: alle golven hebben immers dezelfde snelheid. Om volledig in het moment te leven, is het dus belangrijk om alles, maar dan ook echt alles, met aandacht te doen. Ook al lijken bepaalde handelingen nog zo triviaal, ze vinden allemaal plaats in een nu-moment en verdienen alleen al om die reden onze volle aandacht.
Je leeft in dit tijdsgewricht met deze mensen. Het had ook anders kunnen zijn: een andere periode en met andere mensen (bijvoorbeeld in de Middeleeuwen). Van alle mensen die nu leven, is er over 100 jaar (bijna) niemand meer is. Dan is er een volledig nieuwe populatie. Heel bijzonder allemaal, vind ik. Het is in feite te bizar voor woorden, maar mensen komen en gaan, terwijl elk individu zich louter richt op zijn aards bestaan. De mens hecht zich aan van alles en nog wat, maar vooral aan zijn medemens en zijn familie. Het is zo moeilijk om te beseffen ‘wat’ we werkelijk zijn, we verzanden in onze alledaagse werkelijkheid. Onze primaire toestand is volgens mij echter geestelijk, onderdeel van het universeel bewustzijn. Ons aards bestaan is slechts een anomalie, maar de mens verheft dit bestaan tot essentie en vraagt zich met name af wat er rest als we dood gaan. De vraag naar onze toestand voor onze geboorte wordt echter niet of nauwelijks gesteld, maar is in wezen dezelfde. Waarom kunnen we tijdens dit aards bestaan de verbondenheid van alles met alles niet ervaren? Waarom ervaren we hier afgescheidenheid? Zijn de hunkering naar verbinding met de ander en het verdriet bij het verlies van een dierbare, ervaringen van een diep besef van ‘weten’, weten dat we in het geestelijke diep met elkaar zijn verbonden? Doen deze ervaringen van verlies pijn, omdat we geconfronteerd worden met ons onvermogen om ons als mens diep verbonden te kunnen voelen met de ander(en)? Waarom denken we dat we een dierbare kwijtraken door de dood en waarom missen we diegene zo? Waarom zijn we daardoor zo verdrietig?
Wellicht kunnen we de levenscyclus enigszins vergelijken met onze middelbare schoolperiode. Om de zes jaar is de populatie op een school volledig vernieuwd, met uitzondering van de zittenblijvers. Deze uitzonderingsgroep komt bij de levenscyclus overeen met de mensen die ouder dan 100 worden. Op school vragen we ons nauwelijks af waar de ander vandaan komt, maar willen we wel weten wat hij na de middelbare school gaat doen. We idealiseren onze middelbare schoolperiode vaak als de mooiste fase in ons leven. Tijdens de middelbare schoolperiode raken we voorbereid op het leven dat daarop volgt. Is het leven in zijn algemeenheid ook bedoeld als voorbereiding op de daarop volgende fase? Is ons aardse leven inderdaad slechts een anomalie binnen ons eeuwige bestaan? Meer vragen dan antwoorden, maar dat is inherent aan de denkende mens.
Commentaires