Résumé

Tijdelijke ↔ Tijdloze

In eerdere blogs heb ik deze thema's al afzonderlijk besproken, maar nu heb ik de inzichten samengebracht in een overzicht. Dit is een poging om een helder en samenhangend beeld te schetsen van hoe het ‘nu’ fungeert als een corridor naar het eeuwige nu. Daarnaast wil ik laten zien dat er ook een corridor bestaat voor het universele bewustzijn naar het persoonlijke bewustzijn. Deze dubbele beweging - van het 'nu' naar het eeuwige nu en van het allesomvattende naar het individuele - toont hoe het tijdelijke en het tijdloze in voortdurende interactie met elkaar staan. De instroom van het ‘nu’ naar het eeuwige nu en de uitstroom van het universele bewustzijn naar het persoonlijke bewustzijn zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. De instroom opent het tijdelijke naar het tijdloze. De uitstroom laat zien hoe het tijdloze zich omvormt naar het tijdelijke. Samen vormen ze een voortdurende wisselwerking. Beide bewegingen geven elkaar betekenis en maken de dynamiek compleet. Het doel van dit blog is om deze complexe ideeën iets toegankelijker te maken en te laten zien hoe ze ons kunnen helpen om ons dieper te verbinden met onszelf, elkaar en het grotere geheel.

Instroom

Het nu-moment is de enige constante in ons bestaan. Terwijl verleden en toekomst slechts constructies van onze geest zijn, biedt het ‘nu’ de enige gelegenheid om werkelijk iets te ervaren. Maar het ‘nu’ is meer dan een moment. Het opent een doorgang naar het eeuwige nu, ofwel naar het universele bewustzijn waarin alles samenkomt. Het kenmerkende voor beide is dat ze een tijdloze dimensie hebben, waarbij verleden, heden en toekomst samenvallen in een niet onderscheidbaar geheel. Het ‘nu’ biedt daarmee toegang tot een dieper bewustzijn, waar de menselijke constructie van tijd volledig vervaagt.

In ons dagelijks leven wordt deze diepte echter vaak overschaduwd door mentale ruis - gedachten over wat geweest is en zorgen over wat nog komt. Dit maakt het moeilijk om de kracht van het ‘nu’ ten volle te ervaren. Introspectie is essentieel om deze ruis te doorbreken. In momenten van stilte, wanneer we dieper naar binnen keren, opent het ‘nu’ zich als een poort naar het eeuwige nu, waar alle lagen van bewustzijn samenkomen en tijd irrelevant is.

Uitstroom

De transformatie van universeel naar persoonlijk bewustzijn creëert de illusie van een afzonderlijk ego. Dit ego lijkt ons los te maken van het grotere geheel, maar is slechts een tijdelijke constructie, een schaduw van de ware essentie. Deze transformatie verloopt via dezelfde corridor en verbindt het universele met het persoonlijke bewustzijn. Dit vraagt enige mate van introspectie om volledig begrepen te worden. Door meditatie kunnen we deze transformatie doorzien en het ego herkennen als een illusie. Onze focus op de buitenwereld, versterkt door de objectiverende wetenschap, verwaarloost vaak deze introspectieve dimensie. Maar deze corridor is de link tussen het universele en het persoonlijke, tussen het tijdloze en tijdelijke.

Immanuel Kant stelde dat we niets definitiefs kunnen zeggen over de metafysische werkelijkheid, omdat die buiten onze waarneming ligt. Toch nodigt introspectie ons uit om juist deze dimensie te verkennen, waar het universele bewustzijn zich aan ons toont. Het is geen mysterie dat ons ontglipt, maar een werkelijkheid waarin we voortdurend ingebed zijn, die we vaak over het hoofd zien door onze focus op het zichtbare en meetbare. De corridor is als het ware voorzien van een diafragma. Des te groter de opening van dit diafragma, des te meer informatie kan er uit het universele bewustzijn getransformeerd worden. Kennis vanuit het informatieveld van het universele bewustzijn wordt zo door de mens ontsloten. Deze kennis stroomt naar ons persoonlijke bewustzijn, waarbij ze zich aanpast aan de frequenties van de tijd en cultuur waarin we leven. Het proces van introspectie en ontvankelijkheid maakt het ons mogelijk om deze diepere inzichten te integreren. Dit biedt ons  ruimte voor zowel persoonlijke als collectieve groei.

Belichtingssterkte

De corridor functioneert als een dynamisch diafragma, dat bepaalt hoeveel verwerkbare informatie uit het universele bewustzijn tot ons kan komen. Het werkt net zo als bij een camera, waar de opening van het diafragma bepaalt hoeveel licht er binnenkomt. Wanneer het diafragma wijder opent - bijvoorbeeld tijdens diepe introspectie, intense emoties of onder invloed van psychedelische middelen - krijgen we toegang tot een bredere en intensere stroom van inzichten en ervaringen. Als het diafragma nauwer wordt, waardoor de hoeveelheid verwerkbare informatie sterk beperkt wordt, kunnen gevoelens van isolatie of depressie ontstaan. Deze vernauwing kan zelfs leiden tot existentiële angsten. Dit variabele diafragma speelt dus een cruciale rol in hoe ons persoonlijke bewustzijn wordt gevormd en hoe we de wereld ervaren.

Verrijking

Wanneer we erkennen dat het universele bewustzijn geen externe dimensie is, maar dat we er middenin zitten - sterker nog, dat we het zelf zijn - verandert dit onze manier van in het leven staan. Alles om ons heen, inclusief onszelf, is een sublimatie binnen dit universele bewustzijn. Dit inzicht opent de deur naar een meer verbonden bestaan, zowel intermenselijk als in relatie tot de natuur.

Intermenselijke relaties worden verdiept, omdat we de ander niet langer zien als een losstaand individu, maar als een manifestatie van hetzelfde geheel. Evenzo verandert onze relatie tot de natuur. We beschouwen haar niet langer als een bron om te benutten, maar als een verlengstuk van ons eigen bewustzijn. Deze verrijking is geen abstract ideaal, maar een praktische weg naar compassie, duurzaamheid en harmonie. Dit inzicht helpt ons te beseffen dat onze ervaringen, gedachten en gevoelens geworteld zijn in iets dat groter is dan wijzelf. Het verbindt ons met een onuitputtelijke bron van inspiratie en inzicht, wat ons in staat stelt om met meer begrip, waardering en verbondenheid te leven.

Meditatie

Meditatie, mindfulness of eenvoudige stilteoefeningen bieden een krachtig middel om de verbinding met een dieper bewustzijnsniveau te voelen. Wanneer we de ruis van gedachten loslaten, ontstaat er een stille ruimte waarin we ons kunnen afstemmen op het ‘nu’ en de tijdloze dimensie die daarachter ligt. Dit proces is geen ontsnapping uit de wereld, maar juist een middel om er dieper mee verbonden te raken.

Deze stille praktijk biedt daarnaast een ruimte om de transformatie van universeel naar persoonlijk bewustzijn te verkennen. Het besef dat ons persoonlijke bewustzijn geworteld is in het universele kan een krachtig thema zijn om te onderzoeken. Dit inzicht verdiept gevoelens van verbondenheid en betekenis en voegt een nieuwe laag van inspiratie toe. Zo wordt deze innerlijke reis niet alleen een middel tot introspectie, maar ook een poort naar een breder en rijker bewustzijn.

Conclusie

Het ‘nu’ is meer dan een moment. Het is een doorgang naar het eeuwige nu, naar het universele bewustzijn waarin alles samenkomt. Tegelijkertijd stroomt het universele bewustzijn via dezelfde corridor, waar het getransformeerd wordt tot een persoonlijke bewustzijn. Hierdoor verschijnt ons ego als een illusoire constructie. Dit dynamische samenspel tussen het tijdelijke en het tijdloze benadrukt hoe beide dimensies voortdurend in elkaar overvloeien en elkaar betekenis geven. Deze wisselwerking biedt ons niet alleen inspiratie, maar ook een kompas voor een meer verbonden en een betekenisvoller bestaan.