Kosmotaal

Er bestaat een taal zonder woorden. Ze klinkt niet, maar voelt. Ze legt niet uit, maar weet. In mijn vorige blog schreef ik over intuïtieve liefde als hoogste expressie van verbondenheid. In dit stuk wordt datzelfde idee in een bredere context geplaatst, waarbij intuïtie, liefde, en het universele bewustzijn als geheel worden verkend. Als metafoor voor dat universele bewustzijn, gebruik ik ook nu weer de oceaan. Mensen zien zichzelf vaak als afzonderlijke golven, uniek en afgescheiden. We spreken als golf met andere golven, gebruiken woorden om elkaar te bereiken. Maar wat velen vergeten, is dat deze golven allemaal onderdeel zijn van dezelfde oceaan. Die oceaan verbindt ons voortdurend, zelfs als we ons daar niet bewust van zijn. Het is een veld dat alles doordringt, een onzichtbare ruimte waarin alle verbindingen bestaan. Het universele bewustzijn nodigt ons uit om voorbij de beperkingen van taal en afgescheidenheid te treden. Moderne wetenschap en spiritualiteit tonen steeds vaker de onderlinge verbondenheid van alles. Ontdekkingen in de kwantumfysica en bewustzijnsstudies benadrukken het idee van een universeel veld waarin alles met elkaar is verweven.

Intuïtie als toegang tot het universele bewustzijn

Intuïtie speelt een sleutelrol in onze verbinding met dit universele bewustzijn. Waar rationaliteit ons helpt via logica en analyse kennis te vergaren, biedt intuïtie een directe toegang tot inzichten die ons verstand vaak te boven gaan. Ze is als een brug naar het onzichtbare, een stille stem die ons patronen toefluistert en verbanden laat zien, nog voordat we ze rationeel begrijpen. Haar kracht ligt in snelheid, in haar holistische aard en in haar vermogen om ons te verbinden met een dieper bewustzijn. In de liefde bereikt intuïtie haar hoogtepunt. Liefde maakt ons direct bewust van het universele bewustzijn en overstijgt taal en begrip. Denk aan de verbondenheid die een ouder instinctief voelt voor een kind. Die liefde is woordeloos, onvoorwaardelijk, en gebaseerd op een innerlijk weten. Ze onthult een gevoel van eenheid en verbondenheid. Waar intuïtie patronen laat zien, onthult liefde hun essentie: de allesomvattende verbondenheid van alles met alles. In deze liefde wordt de illusoire afgescheidenheid opgeheven en zijn we ons bewust van de oceaan. We ervaren de  eenheid van waaruit alles voortkomt: het universele bewustzijn.

Filosofische verdieping

Door de eeuwen heen hebben verschillende filosofen en denkers het idee van een universele verbondenheid beschreven. In het oude China benadrukte de I Tjing (ca. 1000 v.Chr.) dat het universum een voortdurend veranderend veld is waarin alles met elkaar in interactie staat. In de oudheid vonden ook de gnostici een taal voorbij woorden, een directe innerlijke kennis (gnosis) die de verbondenheid tussen ziel en goddelijke eenheid onthulde.

In het Westen beschreven denkers zoals Plotinus, Spinoza en Schopenhauer elk op hun eigen manier een onderliggende eenheid van alles. Plotinus zag de werkelijkheid als een emanatie vanuit ‘Het Ene’, een onuitsprekelijke bron die alles verbindt. Spinoza stelde dat alles voortkomt uit één substantie, die hij God of de natuur noemde (Deus sive Natura), waarbij ons individuele bewustzijn slechts een fractie is van een groter geheel. Schopenhauer benadrukte de diepe samenhang van het bestaan, en hoe gebeurtenissen vaak verbonden lijken te zijn door meer dan toeval alleen – een vroege echo van wat later synchroniciteit zou worden genoemd.

In onze tijd bouwt de hedendaagse denker Ken Wilber voort op deze traditie. Hij ziet de werkelijkheid als een hiërarchische structuur waarin individuele entiteiten opgaan in een kosmisch bewustzijn. Wilber legt de nadruk op het loslaten van het ego en het openen voor intuïtieve en transcendente ervaringen, een weg naar verbinding met het universele veld.

Moderne communicatie

De technologische ontwikkeling van de mobiele telefoon weerspiegelt op een bijzondere manier de evolutie naar een meer verbonden mensheid. De werking van mobiele communicatie via de ether vertoont opvallende overeenkomsten met het concept van het universele bewustzijn: beide fungeren als onzichtbare netwerken waarin signalen kunnen worden verzonden en ontvangen, ongeacht afstand. Het gebruik van beelden en symbolen brengt ons dichter bij een vorm van communicatie die minder afhankelijk is van woorden. Deze ontwikkeling kan worden gezien als een opstapje naar een toekomst waarin verbondenheid niet langer beperkt is tot het fysieke, maar zich uitbreidt naar een gedeeld veld van intuïtief begrip.

Communicatie via het universele bewustzijn

Het universele bewustzijn manifesteert zich op diverse manieren in onze communicatie, vaak zonder dat we het doorhebben. Denk aan morfische resonantie, zoals beschreven door Rupert Sheldrake, waar kennis en vaardigheden via een gedeeld bewustzijnsveld lijken te worden verspreid. Een bekend voorbeeld is dat ratten die een complexe taak leren op één locatie, deze vaardigheid sneller oppikken op andere plekken - alsof het geleerde beschikbaar wordt gesteld via een onzichtbaar veld.

Een andere manifestatie is serendipiteit, waarbij je precies vindt wat je nodig hebt zonder er actief naar te zoeken. Een boek opent zich toevallig op een pagina die antwoord biedt, of een onverwachte ontmoeting leidt naar een oplossing. Synchroniciteit toont zich in gedachten die resoneren tussen mensen: twee vrienden denken tegelijkertijd aan elkaar, en terwijl de een belt, stuurt de ander een berichtje. Het lijkt alsof hun intenties via het gedeelde veld op elkaar zijn afgestemd.

In het dagelijks leven zien we deze stille taal terug in het onderwijs, waar een leraar intuïtief aanvoelt dat een leerling worstelt, zonder zichtbare signalen. Met gerichte aandacht ontstaat een subtiele verandering, waardoor de leerling zich gesteund weet. In de zorg kan zoiets ook gebeuren. Een verpleegkundige heeft plotseling de neiging om een patiënt te controleren en ontdekt dan dat diegene hulp nodig heeft, ondanks dat er geen oproep is geweest. Zulke intuïtieve handelingen tonen hoe het bewustzijn ons subtiele signalen kan sturen.

Ook persoonlijke ervaringen getuigen van deze verbondenheid. Tweemaal droomde ik dat iemand was overleden, en beide keren bleek dat waar te zijn. Deze dromen waren als boodschappen, rechtstreeks vanuit een veld van verbondenheid dat ons allen omvat. Voorgevoelens, zoals het onverklaarbare weten dat er iets met een dierbare gebeurt, completeren dit beeld. Ze laten zien hoe het universele bewustzijn ons waarschuwt en voorbereidt op wat komen gaat, vaak zonder woorden of zichtbare signalen.

Conclusie

Wat vraagt dit van ons? Deze vorm van communicatie is niet beperkt tot speciale momenten; het is altijd beschikbaar. Het enige wat het van ons vraagt, is stilte, aandacht en openheid. Stilte, om in de rust van ons innerlijke landschap de subtiele signalen van het universele bewustzijn op te vangen. Aandacht, om deze signalen te onderscheiden van de dagelijkse ruis. Openheid, om los te laten wat we denken te weten en ruimte te maken voor dat wat wil verschijnen.

Afstemmen op dit veld vraagt geen grote stappen. Een moment van stilte, een bewuste ademhaling, of een gerichte gedachte naar een ander kan al voldoende zijn. In deze stilte leren we luisteren naar de taal van verbondenheid en eraan deelnemen. We kunnen onze intenties als stille boodschappen door het veld sturen, wetend dat ze aankomen. Zo kunnen we zonder woorden zeggen: Ik ben hier. Ik voel je. Ik ben verbonden met jou. Door de intensiteit van deze verbondenheid vallen alle grenzen weg. Wat blijft, is een onzichtbare stroom waarin harten elkaar raken, gedragen door het allesomvattende universele bewustzijn.